Vrijdag morgen vroeg worden we gebeld door het ziekenhuis in Zwolle dat er eindelijk een plekje is voor Chanelle. De dinsdag erop word ze geopereerd aan haar blaas en nieren. We hopen dat Lorenzo dan zo ver is opgeknapt dat hij mee naar huis kan. We besluiten om zondagmorgen vroeg naar huis te gaan om Alyssa en Chanelle op te halen bij de oppas. Ik ga, zodra ik de spulletjes en wat extra kleren van Alyssa en mij heb ingepakt ( want stel dat…) gelijk weer naar Nijmegen met Alyssa.. Met pijn in mijn hart laat ik Chanelle en Martijn achter en vertrek samen met Alyssa naar Nijmegen wetende dat er een kans inzit dat ik niet bij Chanelle kan zijn wanneer zij geopereerd gaat worden.. Ineens voelt het alsof ik moet kiezen tussen mijn eigen kinderen.. en dit doet zeer.. zo ontzettend zeer..
Maandag .. de dag voor de operatie van Chanelle krijg ik een gesprek met een neurochirurg die mijn nogal plomp meedeelt dat Lorenzo slikproblemen heeft en daardoor niet mee mag naar huis. Ik ga hier nogal fel tegenin omdat ik niet gemerkt heb dat hij slikproblemen heeft en hierover ook niets in zijn status kan vinden. ( jaja die pittbull mamma) Toch wil de neurochirurg hem twee dagen langer houden en vertrekt …. Mij met een rotgevoel maar vooral woedend achterlatend. Later als ik op mijn “hotel”kamertje zit zit het me nog steeds niet lekker.. Ik krijg een gevoel alsof ik aan het lijntje word gehouden en besluit toch terug te gaan naar de afdeling. Ik leg een slapende Alyssa in de buggy en loop om half elf s’s avonds terug naar de afdeling. Daar vertel ik de verpleegkundige die zorgt voor Lorenzo mijn twijfels en ook vertel ik erbij dat ik dinsdag zeker een gesprek wil hebben met de arts.
Dinsdagmorgen ben ik de hele morgen met mijn gedachten bij Martijn en Chanelle. Ik wacht met smart op het verlossende telefoontje en als Martijn mij belt dat alles goed is gegaan heb ik zo’n schuldgevoel als ik Chanelle op de achtergrond zachtjes hoor jammeren om mamma…Mijn hart breekt letterlijk op dat moment.. en ik neem me voor om geen minuut langer in Nijmegen te blijven dan nodig is. Ik kleed Alyssa aan en sjees als een speer de lange gangen door naar Lorenzo.. waar ik bijna de hele dag voor nop zit te wachten op een arts. Om doodleuk om half zes te horen te krijgen dat de arts morgen een gesprek met mij gepland heeft..
Woensdag ochtend gaan Alyssa en ik al vroeg naar Lorenzo en daar hoor ik dat ik na een gesprek met de artsen Lorenzo mee mag nemen naar huis..
Voordat we mogen gaan wil de arts nog een gesprekje met ons voeren. Deze duurt krap aan net 5 minuten waarin de arts tussendoor telefoon krijgt en daarna met spoed even snel ergens heen moet, met aan ons het verzoek nog even te wachten om straks het gesprek af te maken. Ze is zo terug aldus de arts. Daarom pak ik de spulletjes alvast in van Lorenzo.. en wacht op haar terugkomst.
Na een half uur gewacht te hebben komt de arts binnen gewandeld met een nieuwe patiënt en geeft op haar dooie akkertje een grote rondleiding.
Totdat ze mijn giftige opmerking naar haar oren krijgt.. “Ik neem dat wij uitgesproken zijn en dan ga ik nu met mijn zoon en dochter naar mijn oudste kind zoals jullie weten ook nog in ander ziekenhuis ligt.. Tot ziens !!! De arts weet niet waar ze kijken moet en stamelt euh ja euh.. dat is goed euh.. tot ziens..
Ik leg Lorenzo voorzichtig in de maxi-cosi en met Alyssa op de arm weet ik niet hoe snel ik naar buiten moet komen.
Op naar Zwolle.. naar Chanelle in het ziekenhuis !
Op het moment dat ik buiten sta word ik gebeld door mijn zwager dat we diezelfde morgen een nichtje hebben gekregen Het meisje is gelukkig kerngezond alleen 5.5 week te vroeg. Als ik in de auto zit breek ik en begin hartverscheurend te huilen. Alle spanningen van de afgelopen dagen komen eruit.. Aan de ene kant dolblij met de komst van mijn nichtje, aan de andere kant maak ik me erg zorgen om Chanelle.
Er stopt zelfs een man bij de auto om te vragen of het allemaal goed gaat met me. Ik veeg mijn tranen af.. druk Alyssa een dikke kus op haar kruin en stap de auto uit om Lorenzo uit zijn maxi cosi te pakken en eventjes te knuffelen.
Na anderhalf uur rijden zijn we eindelijk compleet als ik Chanelle zachtjes een hele dikke knuffel geef en Lorenzo daarna zachtjes bij haar in haar ziekenhuisbed leg. Eindelijk weer samen.. Dan zie ik alle slangetjes en infuusjes.. En ik schrik.. en voel me plots zo schuldig. Ik heb letterlijk moeten kiezen tussen mijn kinderen en ook al was er geen andere keuze, dit gebeurt me nooit meer.. Dan zoeken de ziekenhuizen onderling maar een oplossing maar vanaf nu haalt niets ons gezinnetje nog uit elkaar. Alyssa klimt heel voorzichtig bij Chanelle op bed en vraagt .. Nelle auw.. Ach meisje.. en geeft haar zus een hele lieve knuffel..
Ik kijk op dat moment met tranen in mijn ogen naar mijn drie kleine kanjers.. stuk voor stuk o zo bijzonder..