Twee dagen nadat Lorenzo thuis is begint hij heel gierend te ademen. Hij lijkt haast geen adem te kunnen krijgen maar we maken ons niet al te veel zorgen omdat hij niet de symptomen vertoont bij een drainprobleem.
Als Martijn een paar dagen later met Lorenzo terug moet voor een controle echo van zijn hoofdje word de ademhaling in eerste instantie afgedaan als een verkoudheidje. Toch willen ze voor de zekerheid een extra CT scan maken van zijn hoofdje en daarvoor moet hij de donderdag erop weer terugkomen. We besluiten Chanelle en Alyssa die dag ook gezellig mee te nemen en melden ons keurig op de BOB afdeling.
Als de CT scan achter de rug is is het wachten op de neurologe.. Dit duurt letterlijk enkele uren en we mopperen een beetje dat we toch wel graag weer richting huis willen. Om half zes komt ineens de neurochirurg binnen met de mededeling dat zijn drain verstopt zit en dat hij nog die zelfde avond met spoed geopereerd moet worden. En daar stonden we dan.. totaal verbaasd en sprakeloos.. maar vooral heel boos op ons zelf omdat we de symptomen niet zagen.
Die er achteraf ook niet waren.. maar dat beseften we op dat moment niet.. Ik begin enorm te huilen en wil Lorenzo niet achterlaten om spullen te gaan halen voor weer een dikke week in Nijmegen. Ik besluit om toch maar mee te gaan naar huis en als we in de auto zitten en amper Nijmegen uit zijn krijgen we plots een telefoontje dat Lorenzo op dat moment geopereerd wordt.. Ik huil de hele weg naar huis …
Als we in de auto zitten en amper Nijmegen uit zijn krijgen we plots een telefoontje dat Lorenzo op dat moment geopereerd wordt.. Ik huil de hele weg naar huis …
Gelukkig kunnen we Chanelle en Alyssa tijdelijk onderbrengen bij vrienden (Michael en Mariska.. wederom ontzettend bedankt !!!!!) en we gaan direct weer terug nadat we de spullen hebben gepakt. Vlak voordat we het ziekenhuis binnenlopen horen we dat Lorenzo weer terug is op zaal. De operatie ging heel voorspoedig. Hij heeft heel even op de intensive care gelegen vanwege zijn ademhaling maar mocht al snel weer naar de afdeling. Als ik aan zijn wiegje sta begin ik enorm te huilen.. alle spanning van de afgelopen uren komt eruit en ik laat gewoon mijn tranen gaan.. Het geeft me de kracht om alles weer even wat luchtiger te kunnen zien.