Precies 14 jaar geleden werd ik moeder van een prachtig klein meisje. Zwarte haartjes, 50 cm lang, 2780 gram, 10 piepkleine vingertjes en teentjes en prachtige donkere oogjes. De bevalling was zwaar. Loodzwaar maar het was het allemaal zo waard. Dit kleine mooie meisje maakte mij voor de eerste keer moeder.
Precies 14 jaar geleden brak er direct na haar geboorte totale paniek uit. Haar beentje stond raar en direct na haar geboorte werd ze meegenomen naar een andere kamer. Ik kreeg amper een glimp te zien van mijn mooie dochter en kort daarna zie ik Martijn met tranen op zijn wangen terugkomen. Mijn kleine dochtertje van amper een half uur oud word gelijk meegenomen naar een andere afdeling terwijl ik haar niet eens goed gezien, danwel heb vastgehouden. Totaal ontredderd blijven we achter. Weg is de vreugde, wat blijft is de angst.
Precies 14 jaar geleden veranderde onze roze wolk van het een op het andere in een pikzwarte. De kinderarts komt na een uur terug. Hij heeft mijn dochter volledig ingepakt in een wiegje bij zich. Hij begint te vertellen dat ze ziek is. Ernstig ziek. Zo ziek dat ze met spoed vervoerd moet worden naar een ander ziekenhuis. Ze heeft een open ruggetje. Een aangeboren afwijking. Als hij de kamer verlaat kan ik eindelijk mijn prachtige dochter bekijken. Wat is ze mooi. Op dat moment stroomt mijn hart over van liefde en besluiten we te vechten voor dit prachtige kindje. Onze dochter.
Precies veertien jaar geleden veranderde mijn leven. Ik werd moeder. Moeder van een dochter. mijn prachtige dochter. Mijn oudste dochter. Mijn dochter met een beperking. Hectische jaren volgden. Operaties, plotselinge opnames in het ziekenhuis. Onbegrip, Frustraties, Blijdschap, Verdriet maar één ding bleef altijd aanwezig. Onvoorwaardelijke liefde voor dit bijzondere meisje.
Precies 14 jaar geleden zorgde haar beperking ervoor dat ik een pitbullmamma werd. Gevochten hebben we. Voor haar en later ook haar prachtige broertje met dezelfde beperking. Gevochten voor haar toekomst, gevochten voor zelfstandigheid, kansen en haar rechten. Maar vooral gevochten voor haar geluk.
Precies 14 jaar geleden veranderde die roze wolk in een pikzwarte, maar na die 14 jaar is die pikzwarte wolk langzaam veranderd in een prachtige regenboog. Dat potje met goud heeft ze zelf gevonden.
Precies 14 jaar later ben ik trots. Zo ontzettend trots op mijn mooie dochter. Mijn prachtige dochter die goed voor zichzelf opkomt, die nooit klaagt, heerlijk pubert, altijd lacht en geniet van haar leven. Het harde vechten was het waard. Mijn prachtige dochter waar ik zo ontzettend veel van houd.
Mijn dochter is vandaag 14 geworden !!
Hoera !!