Als ik die morgen het kamertje van Chanelle binnenkom heeft ze een grote verrassing voor ons. Ze ligt niet meer in de couveuse maar in een normaal ziekenhuis bedje. Nu lijkt ze ineens zoveel kleiner en dringt weer tot me door dat ze al zoveel heeft moeten doorstaan. Maar als ik haar heel rustig rond zie kijken en vooral heel gericht zie rondkijken gloei ik van trots. En dan zie ik nog meer verrassingen. Er mist een infuusje. Zou je dan nu zo kort na de operatie al helemaal zelf goed drinken? Na een gesprekje met de verpleegkundige die verteld dat ze enorm trots is op Chanelle want ze heeft de afgelopen 12 uur zonder morren al haar flesjes leeggedronken.