Zaterdag 24 november ging ik met een vriendin en onze partners naar een gezellige Hollandse Avond bij ons in de buurt. Geweldig om Frans Duijts, Jannes en Jeroen van de boom een keer in het echt te zien op treden. Vanwege ons gezin komt het niet vaak voor dat we er zo eventjes tussen uit kunnen. Halverwege de avond verging ik plots van de pijn. Overeind staan lukte niet meer. Ik had ontzettend veel pijn die steeds mijn rechterbeen in trok en hipte op een gegeven moment van het ene naar het andere been. Omdat het echt niet meer ging ben ik na twee uur al naar huis gegaan.
De dag erop ging het niet veel beter. Wat had ik een pijn. Wel gewoon gewerkt de week erop maar eigenlijk ging het niet. Ik heb gelukkig zittend werk maar toch dinsdag gelijk een afspraak bij de huisarts die een hernia vermoedde en me naproxen en paracetamol voorschreef. Het hielp helaas niet tegen de pijn. Ik strompelde de rest van de week letterlijk rond. De binnenkant van mijn bovenbeen was gevoelloos. Mijn rechterbeen voelde doof en ik had het gevoel of ik steeds door mijn rechterbeen heen zakte..De huisarts wilde me hoe dan ook vrijdag terug zien. Daarnaast maakte ze een spoed afspraak bij de neuroloog.
Vrijdags strompelde ik letterlijk de praktijk binnen waarop de huisarts concludeerde dat dit echt niet meer kon. Daarbij kon ik pas de 19e december bij de neuroloog terecht. De huisarts vond dit echt veel te lang duren, mede gezien onze gezinssituatie en heeft gebeld dat ik eerder terecht moest omdat dit een onhoudbare situatie was. Hoe ze het gedaan heeft weet ik niet maar de maandag erop kon ik gelijk al bij de neuroloog in het ziekenhuis terecht. (wat hebben we toch een super huisarts om dat zo snel te kunnen regelen).
De neuroloog was eerst gehaast en leek me niet serieus te nemen. Tot hij de neurologische testen deed en ik het uitbrulde van de pijn. Daarnaast bleek ik geen reflexen te hebben in mijn rechterbeen. Hij wilde weten wat de pijn veroorzaakt. Volgens de neuroloog was het hoogstwaarschijnlijk ook een hernia. Vanwege de pijn klachten wilde hij me gelijk opnemen, Ik wilde het eerst zelf aan de kinderen vertellen waarop we besloten me een dag later op te nemen.
De dag van de opname kreeg ik gelijk een MRI. Omdat ik bij opname al gelijk morfine kreeg ging ik stoned de MRI in. Dat doen we wel even dacht ik. Ik werd in een rolstoel naar de röntgen gebracht (stoer zeggend dat ik dat wel kon lopen maar zo blij dat ik gebracht ben. Ik was echt zo stoned als een kanarie). Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat een MRI toch wel erg pittig is als je amper kunt liggen van de pijn. Een dikke 35 minuten op de plank gelegen waarbij ik het de laatste 20 minuten huilde van de pijn.
Ik werd in mijn rolstoel weer terug gebracht naar mijn afdeling waar ik op bed gelijk in slaap viel. Op dat moment slikte ik ongeveer 12 tabletten om de pijn onder controle te krijgen. Helaas werkte dit niet maar was ik wel de hele dag zo stoned als een garnaal
Dezelfde middag kwam er een fysiotherapeut die me ook nog even flink onder handen nam. Wat deed me dat zeer. Mijn linkerbeen wilde wel.. rechts bleef gewoon flink achter.
5 december kwam de zaalarts vertellen dat ik inderdaad een hernia links heb. Inderdaad een hernia links. Uitval en pijn zit vooral rechts. Een beetje ongewoon Daarnaast kom ik onder behandeling van een speciaal pijn team omdat de morfine me vooral duf en stoned maakt maar niet werkt tegen de pijn. Wel mis ik mijn gezinnetje.. O ja.. ik mocht sinterklaas ook nog een handje geven. Die man word ook nooit ouder..
Elke dag bleef ik pijn houden. Sterker nog. Het werd steeds erger. Lopen ging amper. Als ik even een frisse neus wilde halen was ik echt afhankelijk van een rolstoel. Het pijn team besloot mijn medicatie te verhogen. Op een gegeven moment slikte ik 20 pillen per dag (morfine, lyrica, paracetamol, neproxen, diazepam en omaprazol ) en daarnaast kreeg ik als de pijn niet te houden was ook nog 6x per dag snelwerkende morfine smelt tabletten. Een totaal van 26 pillen. Per dag. Ook bleek dat de diagnose hernia niet helemaal te kloppen. Na bestuderen van de MRI bleek dat de klachten niet veroorzaakt konden worden door de hernia aangezien er geen zenuwen klem zitten aan de linkerkant. Ik kreeg toen het etiketje SI gewricht opgeplakt.. wat later door een andere arts weer tegen werd gesproken. Tot op heden weet ik nog steeds niet wat ik precies mankeer.
Elke dag kwam Martijn met de kinderen in het ziekenhuis. Wat hebben ze het er moeilijk mee gehad dat mamma in het ziekenhuis lag. Heel wat tranen zijn er geweest bij het afscheid. Zowel van hun als van mij. Ik heb heel veel chocolade, bloemen tekeningen en kaartjes gehad die trots boven mijn bed hingen. Het bezoek van lieve vrienden en vriendinnetjes die me er op moeilijke momenten er echt even doorheen hielpen. Me aan het lachen maakten.
Ik lag op een kamer van vier waarvan ik veruit de jongste was. De gemiddelde leeftijd van de andere 3 was 80+ en hoe lief ze ook waren.. veel aanspraak had ik niet. Sterker nog.. ik was de jongste op de afdeling.
Ik heb me wel vermaakt met het maken van vele tekeningen. Moeizaam zittend met potloden en papier heb ik heel wat uurtjes doorgebracht. Nooit geweten dat ik tekenen zo leuk vond. Wie weet begin ik ooit nog eens aan de schilderlessen die ik zo graag wil volgen maar waar het me nu aan tijd ontbreekt.
Woensdag 11 december ben ik thuis gekomen uit het 
ziekenhuis. Ik ging lopend het ziekenhuis in maar heb nu voor de lange stukken een rolstoel nodig. Ik slik nog steeds 20 tot 26 pillen per dag om een beetje pijnloos de dag door te komen. Ik lig veel op bed omdat ik gewoon amper kan zitten/liggen/ staan/ lopen van de pijn. Van werken is helemaal nog geen sprake.
Twee dagen nadat ik uit het ziekenhuis was dacht ik heel stoer even alleen te gaan douchen. Dat douchen ging prima totdat ik een handdoek wilde pakken en ik finaal onderuit ging in de badkamer. Gevolg.. een hele dikke wang (jukbeen is erg pijnlijk en blijkt gebroken). Aan de breuk valt niets te doen en moet met rust genezen. Ik douche nu als een oud vrouwtje op een stoel. Ik moet bekennen dat ik menige traan al heb gelaten. Je eigen broek niet kunnen aantrekken, je niet goed zelfstandig kunnen afdrogen, niet goed de trap af kunnen en laat staan de kinderen verzorgen. Ik moet het allemaal maar over me heen laten komen maar wat heb ik het er moeilijk mee.