Inmiddels zijn we al enkele maanden in het bezit van onze aangepaste rolstoelbus en wat is er een wereld voor Chanelle en Lorenzo open gegaan. We vinden het nog steeds onwerkelijk dat we zo maar in de auto kunnen stappen en ergens naartoe kunnen gaan!.
Onlangs is Chanelle’s grootste wens uitgekomen en gaat ze elke woensdag paardrijden in een plaatsje dichtbij in de buurt. Ze geniet hier enorm van. Waar ze eerst nog angstig op “Donna” zat rijd ze inmiddels zonder ondersteuning, afgezien van twee klossen om haar benen te ondersteunen, zelfstandig de bak door!. Ze straalt en kijkt er de hele week naar uit.
Ook Lorenzo kan nu afspreken met vrienden, spontaan met Martijn mee naar een trainingswedstrijd van PEC of gezellig mee de markt over. Helaas hebben we de bus ook al moeten gebruiken voor minder leuke ritjes naar de huisartsenpost. De Proteus “nierstenen” bacterie is weer terug en helaas heeft Lorenzo al een paar keer een flinke nierbekken ontsteking gehad. Gelukkig zijn we er steeds op tijd bij en hoeft hij niet opgenomen te worden maar we blijven continue alert.
We zijn nog “even” bezig met de gemeente omtrent de gehandicaptenparkeerplaats. Dit loopt minder soepel dan verwacht/gehoopt. Momenteel hebben we nog geen parkeerplaats met kenteken waardoor we de bus regelmatig ver weg in de wijk moeten parkeren. Hierdoor is de kinderen vastzetten in de bus, tussen twee geparkeerde auto’s, in de stromende regen is nogal een dingetje maar ondanks ons bezwaarschrift en desnoods de gang naar de voorzieningenrechter verwachten we wel dat daar op korte termijn een oplossing voor komt.
Dat de bus ons leven zoveel makkelijker maakt is niet in woorden uit te drukken !
(Foto: Chanelle met haar manege paard “Donna”)