11 november is een hele speciale dag voor Martijn. Na maanden (lees jaren) van oefenen, stimuleren en een vleugje hopeloosheid erbij is het dan eindelijk zover.. Lorenzo zegt voor het allereerst Pappa. !! Martijn straalde van trots en ik niet minder.
Afgelopen week kregen we een brief in huis van de kinderarts van Lorenzo met het verzoek of ze hem mochten doorsturen naar de KNO arts omdat het vermoedden steeds meer bestaat dat Lorenzo een schisis heeft in zijn gehemelte. Onderzoek moet uitwijzen of dit de reden is waarom hij nog steeds niet goed kan praten. Hij snapt alles wat je zegt en kent ook feilloos alle gebaren maar de spraak blijft duidelijk achterwege. Alles wat hij zegt is heel nasaal.
We gaan nu dus met gekruiste vingers weer een serie onderzoeken in en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ondertussen al een beetje de hoop aan het verliezen ben dat Lorenzo ooit echt goed zal leren praten en hoop dus met heel mijn hart dat we misschien nu de oplossing voor zijn probleem hebben gevonden.
Word vervolgd.