De meesten die mij kennen weten dat ik al jaren tob met mijn gewicht. Jarenlang had ik er niet heel veel problemen mee maar langzaam werd me duidelijk dat het zo niet langer kon. Ik kreeg last van mijn knieën, mijn rug deed eigenlijk altijd zeer en ook het zoiets simpels als leuke kleding kopen deed ik al jaren niet meer.
Ik ben tegen het “laten snijden in een gezond lichaam” maar mijn lijf was niet gezond. Mijn bloeddruk veel te hoog, een voorstadium van suikerziekte en ook mijn cholesterol was veel te hoog. Na het zoveelste dieet was ik zat. Er moest iets gebeuren. Al een tijdje had ik nagedacht over een maagverkleining. Voor sommigen de “makkelijke” oplossing maar voor mij niet. Ik heb een gigantische ziekenhuis en naalden angst. Waar ik superdapper mijn kinderen elke keer naar de O.K breng of ze vermaak in hun ziekenhuis bed heb ik elke keer weer moeite als ik het ziekenhuis binnen stap. Daarnaast speelt het stukje 24/7 zorg natuurlijk ook mee. Ik roep altijd dat mamma’s niet ziek mogen zijn en na een operatie zou ik zelf weken uit de running zijn. Moest Martijn de volledige zorg op zich nemen voor Chanelle en Lorenzo en over eventuele complicaties wilde ik al helemaal niet nadenken.
Nadat de weegschaal op een gegeven moment een getal aangaf besloot ik de knoop door te hakken. Er moest iets gebeuren en met een dieet alleen ging ik het niet redden. Mijn kinderen hebben niets aan een moeder die op een gegeven moment, vanwege haar gewicht, de zorg niet meer kon doen. Ik schaamde me voor mijn dikke lichaam en nog meer voor het feit dat ik een dieet niet vol kon houden. De knop was om. Ik ging voor een maagverkleining. Hoe eng ik het ook vond.
Mijn vrienden en familie leden waren dan ook erg verbaasd dat juist ik koos voor een maagverkleining. Na een lang traject van gesprekken met een internist, bariatrisch chirurg, fysiotherapeutes, onder begeleiding sporten en gesprekken met een psycholoog kreeg ik -eindelijk- groen licht.
Op 31 augustus 2016 ben ik geopereerd en hebben ze tijdens deze operatie mijn maag verkleind en gelijk een darmomlegging gedaan. Een gastric bypass. Ik beken dat ik huilend van angst de O.K op ben gegaan. Een lieve zuster wist me te kalmeren en ondanks dat het infuus erg zeer deed onderging ik de operatie. (ik vind mezelf nog steeds erg dapper) Na de operatie had ik veel pijn. Heel veel pijn. Vooral in mijn schouders. De eerste dag mocht ik alleen thee of water en de dag erna mocht ik een glas optimel. Waar mijn kamergenootjes al vrolijk “rondliepen” werd ik alleen maar zieker.
Toch mocht ik naar huis. De eerste week mocht ik alleen vloeibaar drinken. Met name optimel, thee en water. Ik werd echter zo ziek na het drinken van de optimel. Tot spugen aan toe. Na dit een week aangekeken te hebben toch maar het ziekenhuis gebeld. Na een aantal vragen waren ze er al achter. Ik bleek door mijn maagverkleining een (heftige) lactose intollerantie te hebben ontwikkeld. Vanaf het moment dat ik -alle- melk producten liet staan en volledig overging op soja waren mijn klachten verdwenen en kon ik verder herstellen.
Mijn gewicht daalde.. en daalde en daalde. Ik was euforisch toen de eerste tien kilo eraf was. Na twintig kilo herkende ik mezelf amper terug. Dertig kilo leek onwerkelijk maar werd gehaald. Zelfs veertig kilo ging eraf.. en de wijzer van de weegschaal ging nog verder omlaag. Mijn eigen streefdoel was 75 kilo. Die haalde ik.. en nog meer meer. Ik ben nu ruim 54 kilo kwijt en ben van een XXXL naar een S/M gegaan. Nog steeds staar ik naar mezelf als ik in de spiegel kijk. Ik draag nu kleding waar ik vroeger alleen van kon dromen.
Naast de lactose intollerantie heb ik ook een maagbacterie en flink ontstoken hechtingen gehad. Onlangs bleek ik flinke galstenen te hebben en moest dus nog een keer geopereerd worden waarbij mijn galblaas is verwijderd.
Het is nu bijna een jaar na mijn gastric bypass en ik heb geen moment spijt gehad. Zelfs niet toen ik doodziek op bed lag nadat ik weer iets van lactose binnen had gekregen. Ik zou het zo weer doen !. Makkelijk is het niet geweest. Het is zeker niet de makkelijke weg die sommige mensen denken maar nogmaals.. ik zou het zo nog een keer doen !.