Op 28 april lopen Martijn en ik om 18.00 uur in de supermarkt om nog ff de laatste boodschapjes voor het weekend te doen als ik ineens een buikkrampje krijg.. en vijf minuten later weer eentje. Al snel sta ik ze bij het koelvak van de melk echt weg te puffen, maar echt zeer deden ze me niet..
Ik geef aan dat ik toch wel snel naar huis wil,maar Martijn gaat rustig door met het inladen van de melk.. Op een gegeven moment zeg ik met dwingende stem.. NAAR HUIS NU…. Hij kijkt een beetje verstrooid om zich heen en ineens sjeest hij als een speer naar de kassa om alles af te rekenen. Ik strompel er achteraan.. al puffend. Bij de kassa heb ik steeds ” harde buiken” van zo rond de drie minuten.. maar aangezien ze me nog steeds niet echt zeer doen en ik wel vaker harde buiken heb maken zowel Martijn als ik me nog niet echt druk. Martijn laadt de boodschappen en Chanelle in de auto en rijden we naar huis..
Thuis gekomen zakken de weeën een beetje weg om na een kwartier ineens om de twee minuten te komen. Ik wil toch voor de zekerheid maar ff de verloskundige bellen.. Maar ik krijg haar niet te pakken en spreek in op het antwoordapparaat. Ondertussen worden de harde buiken toch wel heftiger en ineens besef ik dat het weeën zijn.. Gelukkig belt de verloskundige met met een kwartiertje terug en beloofd zo snel mogelijk te komen..
Om 18.45 uur stapt ze bij ons binnen.. Heel rustig en ziet mij dan net een wee weg puffen.. en anderhalve minuut later weer eentje.. Ze schrikt en stelt voor om gelijk maar naar boven te lopen om me te toucheren. Ik zeg nog vrolijk.. Toen ik aan het bevallen was van Chanelle werd gezegd dat als ik praatjes had ik nog een lange tijd te gaan had.. Daar moet ook Ans om lachen en beaamd dat dat vaak het geval is. Ik blijk bij het toucheren al ruim 8 cm ontsluiting te hebben… .Dit gaat me veel te vlug en ook Ans had dit niet verwacht.. maar nog besef ik niet helemaal dat de baby er elk moment aan kan komen omdat ik eigenlijk helemaal geen pijn heb.. Martijn belt na het toucheren de oppas of ze Chanelle zo snel mogelijk willen komen halen en pakt daarna snel wat spulletjes bij elkaar voor Chanelle met wat aanwijzingen van mij. Dan wil ik nog ff snel douchen.. en nadat ik geholpen heb de klossen onder het bed te zetten..de kleertjes voor de baby heb klaargelegd. De badcapes heb gepakt en de kruiken en het extra dekentje aan de verloskundige heb gegeven kleed ik me uit om onder de douche te gaan. De pijn valt me nog steeds mee en ik denk op dat moment nog steeds dat het nog wel een tijdje zal gaan duren. Eerst nog ff een plas op het toilet en dan lekker onder de douche dacht ik……..Terwijl dat ik op het toilet zit word ik ineens heel duizelig en begin enorm te zweten.. Ik roep dat ik flauw val en de verloskundige sjeest gelijk naar de badkamer en ziet in een oogopslag dat ik persdrang heb. Nog geen tien minuten na het toucheren.
Er is geen eens meer tijd om me een shirt aan te trekken. Ik moet gelijk mee naar het bed, waar de verloskundige mijn vliezen breekt.. Ik krijg gelijk een enorme perswee… Chanelle die op dat moment op bed zit te giebelen begint van schrik te huilen en brengt me daardoor uit mijn concentratie.. Gelukkig horen we op dat moment de oppas binnenstappen… Tijdens de tweede perswee sjeest Martijn naar beneden om Chanelle af te geven en te zeggen dat ik al lig te persen. In de tussentijd houd ik al een perswee tegen.. Martijn komt net op tijd weer boven om het hoofdje al te zien staan. Bij de derde perswee na een hele harde gil om 19.24 uur.. 1uur en 24 minuten na de eerste wee… is ze daar..
Onze tweede dochter.. Kerngezond.. 3410 gram en 50 cm lang.. Met de namen Alyssa Nikitah.
Ik knip zelf de navelstreng door en begin dan te huilen… tranen voor een gezonde dochter…maar ook tranen voor een gehandicapte dochter.. tranen van blijdschap.. maar ook tranen van verdriet… Na negen maanden van onzekerheid en angst kwamen ineens alle emoties los.