15 September brengen we Chanelle en Alyssa naar de oppas. Zij zullen de eerste week na de geboorte van ons kereltje oppassen op de meiden. ( Bedankt Michael en Mariska.. We zijn jullie zeer ontzettend dankbaar !!) Daarna vertrekken we in alle rust naar Nijmegen waar we de nacht doorbrengen in het Radboudhotel. De hele nacht doe ik geen oog dicht van alle spanningen en wat gerommel/steken in mijn buik. Om 7 uur de volgende morgen bellen we de afdeling verloskunde of er plaats is voor de inleiding. We kunnen gelijk komen..
Op de Verloskamers aangekomen word ik aan de monitor gelegd en daaruit blijkt dat ik al weeën heb om de vijf minuten.. schiet lekker op dacht ik nog.. Niet dus want als ik getoucheerd word heb ik maar 1 cm ontsluiting.. Als het niet lukt om mijn vliezen te breken besluit de gynaecologe om om half tien een gel in te brengen.. En dan gaat het hard. Ik kan de weeën haast niet opvangen.. Om half twaalf heb ik pas 5 cm ontsluiting en dan stoppen de ween. Ik wil even gaan plassen wanneer plots mijn vliezen breken. Ik mag toch gaan plassen en als ik klaar ben moet ik weer op de keiharde verlostafel gaan liggen.
De weeën zetten nog steeds niet goed door en in de tussentijd val ik steeds in slaap. Totdat ik om 1 uur ineens enorme persdrang krijg. Ik roep dat er echt iemand moet komen want ik houd het niet lang meer zo. Ik mag nog niet mee persen.. en aangezien de persdrang weer wegzakt val ik weer in slaap. Om half twee krijg ik weer een enorme perswee en dan blijkt de hartslag van de baby ineens weg te zakken naar de 60. Ik mag langzaam gaan meepersen en dit gaat hartstikke goed. Op het moment dat ik echt kracht wil gaan zetten om te persen schiet steeds mijn been uit de linkerbeugel. Dit brengt me in paniek en hierdoor kan ik me niet goed concentreren. Als het hoofdje eruit is en een schoudertje blijkt de baby muurvast te zitten. Ik zal de verdere details besparen maar prettig was het niet!. We wisten al dat het een jongetje zou worden en we hebben hem de namen Lorenzo Stefano Martijn gegeven. (vernoemd naar zijn opa en pappa).
Zodra Lorenzo eruit is word hij naast ons onderzocht op de onderzoekstafel door een aantal artsen. Hij geeft een harde kreet en beweegt zijn beentjes !!!! Dit was meer als ik ooit had durven dromen en ik begin te huilen. Al snel krijg ik Lorenzo op mijn borst en ik kan hem bewonderen.
Wat is hij mooi.. Donkere zwarte haartjes en oogjes.. net als zijn zusjes na hun geboorte.
Ik hoor dat hij ruim 3560 gram is en ongeveer 50 cm lang..Wat een stevig mannetje.
Op het moment dat mijn placenta geboren word heeft Martijn net Lorenzo vast. De gynaecologe drukt op mijn buik en tegelijkertijd met de placenta komt er een enorme golf bloed mee. Ik krijg gelijk een injectie in mijn been tegen het bloeden en gelukkig hoef ik nog net geen infuus met extra bloed. Tja.. ik moest ook gehecht worden en terwijl Lorenzo meegaat naar de afdeling voor de vervolg onderzoeken wordt ik gehecht door een tweede gynaecoloog die erbij geroepen is. Er wordt geaarzeld of ik onder narcose gehecht moet worden maar de gynaecoloog wil het toch zo gaan proberen. Nou dat heeft hij geweten. Ik ga niet bepaald netjes tekeer.. Wat deed me dat zeer. Gelukkig is hij redelijk snel klaar. Dan moet ik eerst wat eten en drinken omdat ik zoveel bloed verloren heb. Daarna word ik naar de kraamafdeling gebracht waar ik een kamer alleen krijg toegewezen.
Gelukkig word ik kort daarop met bed en al naar beneden gereden en kan ik eventjes naar Lorenzo kijken.. Die lekker op zijn buikje in de couveuse ligt te slapen. Wat is hij mooi….. Maar er schieten ook allerlei vragen door mijn hoofd. Is zijn rug te sluiten? Hoe groot is de schade aan zijn hersentjes? Hoe zal zijn toekomst eruit zien…
We horen dat dezelfde avond nog een Neuroloog en de afdelingsarts komen praten over Lorenzo. Ik ben angstig voor het gesprek maar weet dat we er niet onderuit kunnen. De neuroloog en de afdelingsarts van Lorenzo komen rond een uur of zeven en zij vertellen ons dat Lorenzo zo snel mogelijk geopereerd gaat worden. ( Van binnen begin ik te juichen en kan een lach niet onderdrukken.. YES .. hij haalt het !! schiet er door me heen. ) De prognoses zijn goed en naast dat hij zijn beentjes beweegt heeft hij ook gevoel in zijn teentjes en een voetreflex..
Tijdens de operatie zullen ze alleen zijn rug sluiten en daarna is het wachten of zijn bolletje gaat groeien vanwege een waterhoofdje. Er moet bij het sluiten van de rug ook een plastisch chirurg aan te pas komen omdat zijn defect behoorlijk groot is ( vijf wervels L5 / S4 ) ter hoogte van zijn stuitje maar ongeveer vergelijkbaar met Chanelle.