Op vijf januari 2004 zet ik Chanelle ’s morgens op de taxi naar school en daarna breng ik Alyssa naar de peuterspeelzaal. Gekscherend zeg ik dat de bevalling wel mag beginnen van mij. Ik heb af en toe een flinke kramp maar verder voel ik me eigenlijk prima. Ik stop Lorenzo even lekker in bad en begin wat op te ruimen. De pijn word iets erger en ik besluit mijn zusje te bellen omdat ik met deze pijn eigenlijk niet meer durf auto te rijden danwel het huis uit durf. Het voelen niet als weeën. Eerder als darmkrampjes. Mijn zusje komt en haalt Alyssa van school. We zitten eigenlijk een beetje te kletsen op de bank terwijl de pijn weer wegzakt. Ik vind dat mijn zusje wel weer naar huis kan “want het is toch weer loos alarm. Gek word ik ervan” Mijn zusje vertrekt om 12.00 uur weer richting huis.
Ik leg Lorenzo en Alyssa op bed voor hun middagslaapje en besluit zelf ook even te gaan liggen en doezel iets in slaap. Rond 14.00 uur word ik weer wakker van de krampjes in mijn buik. Ik besluit het toch nog maar ff aan te kijken maar om half drie zijn ze er nog steeds. Ik bel toch de verloskundige maar even die weer weigert om te komen. Ik word een beetje (boel) nijdig en zeg dat ik alleen thuis ben en dat ik niet naar Zwolle kan omdat ik geen auto heb en ik niet van plan ben om naar haar toe te komen met weeën maar dat ik eerst zeker wil weten of het weer geen loos alarm is. Daarop besluit de verloskundige toch maar te komen. Net na binnenkomst van de verloskundige waggel ik gelijk met haar naar boven en na het toucheren blijk ik ruim 7 cm ontsluiting te hebben.. Oeps..dat had ik dus echt niet verwacht.
De verloskundige belt een ambulance en ik pak in de tussentijd mijn tas en bel Martijn. Hij moet rechtstreeks naar het ziekenhuis in Zwolle gaan want er is geen tijd meer om eerst naar huis te komen. Daarnaast moet hij direct zijn ouders bellen om even op te passen op Alyssa en Lorenzo. Ik bel al inpakkend mijn zusje en zij beloofd zo snel mogelijk terug te komen met de woorden.. ” en dit keer wel met baby terugkomen hoor”. Gelukkig komt op dat moment totaal onverwachts mijn vader binnenstappen en vijf minuten erna komt er met gillende sirenes een ambulance voorrijden. “Is die voor mij” vraag ik .. Ik heb amper een wee, alleen wat krampjes en vind die hectiek wel grappig. Ik word op de brancard gehesen met de maxi cosi op mijn voeten. Ik moet op mijn zij gaan liggen ( ik wilde liever zitten want dan kon ik uit het raampje kijken maar dit mocht helaas niet.. zelfs niet na herhaaldelijk vragen.. ) en met gillende sirenes gaan we met topsnelheid over de snelweg van Steenwijk naar Zwolle.
Ondertussen zucht ik eens een krampje weg en kan nog niet echt beseffen dat de bevalling is begonnen. Ik krijg kramp in mijn bekken van het liggen op de brancard en ben blij als we in Zwolle aankomen. Op de weg naar het ziekenhuis in Zwolle worden we nog even leuk op de foto “geflitst” aangezien we met hoge snelheid over een 50km weg sjeesen.
Martijn staat al op ons te wachten en ik word gelijk naar een verloskamer gebracht. Ondertussen heb ik nog de grootste lol. Vind het allemaal nog steeds wel grappig al die drukte om mij. Er word ongeveer 10 minuten lang een hartfilmpje gemaakt van de baby, maar ik voel nog steeds amper een wee. Ik moet ondertussen wel heel nodig plassen en ben blij als ik van de verlostafel af mag om ff te plassen. Als ik terug kom staat er een verloskundige in de kamer. Ik begin wat te vitten op Martijn en zeg tegen de verloskundige”Ik voel me wat duizelig volgens mij heb ik volledige ontsluiting”. Volgens haar is dit nog niet mogelijk omdat ik nog teveel lach en haast geen wee heb gehad volgens de CTG. Ik ga weer liggen om getoucheerd te worden en terwijl zij haar vingers in wil brengen krijg ik persdrang.. Ik pers heel rustig iets mee en zij voelt de haartjes van de baby.. Ze kijkt me vol verbazing aan en zegt: pers maar rustig mee. Ik pers bij de volgende wee rustig mee en voor ik het weet ligt er een baby op mijn buik. Letterlijk geboren binnen twee persweeën.
We wisten al dat we een meisje zouden krijgen. Priscilla Fabiënne. Ik lig haar heel verbaasd aan te kijken. Wat is ze mooi. Wat is ze klein. Ze heeft net als haar zusjes en broer prachtige lange donkere haartjes en wimpers.
Ik mag haar gelijk aanleggen en ze begint al knorrend te zuigen aan mijn borst. Ondertussen word er gekeken of ik ingescheurd ben omdat de bevalling zo snel ging maar er is geen scheurtje helemaal niets. Priscilla word helemaal nagekeken en alles is goed. Haar rug is helemaal gaaf.
We bellen rond dat ik bevallen ben van een prachtig meisje en ik hoor dat mijn moeder op dat moment aan het werk is ( in het zelfde ziekenhuis als waar ik net bevallen ben) Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en vraag het telefoonnummer van de afdeling waar mijn moeder werkt. Ik vraag als ik mijn moeder aan de telefoon krijg of ze zich even een minuutje of tien vrij kan maken. “waarom? ” vraagt ze. Ik vertel haar dat ik op A5 lig en dat ik haar graag aan iemand wil voorstellen. Binnen vijf minuten staat mijn moeder aan mijn bed en als ze Priscilla vast heeft kan ze alleen maar uitbrengen dat ze ontzettend veel op mij leek als baby. Ze is apetrots.
Mijn moeder moet weer aan het werk en kort daarna komt de verloskundige nog even kijken. Helaas blijf ik heel veel bloed verliezen en moet ik een injectie hebben om de baarmoeder te laten krimpen. ( au.. die voelde ik drie dagen later nog) en dan horen we dat we een nachtje moeten blijven.
Maar ik wil niet blijven. ik wil alleen maar naar huis. Er word overlegt en gelukkig mag ik naar huis. Ik moet wel eerst douchen en wat eten, maar dan mogen we echt weg. Terwijl Martijn de auto ophaalt leg ik heel voorzichtig Priscilla in de maxi cosi en verbaas me er over dat ze zo ontzettend klein is.. ( maatje 50 is haar nog veel en veel te groot) Mijn moeder komt op dat moment weer binnengestapt en ze ziet kans om ons naar de auto te brengen en ons na een laatste blik in de maxi cosi uit te zwaaien..
We rijden heel voorzichtig richting huis en daar aangekomen is iedereen verbaasd dat ik alweer thuis ben. We showen vol trots Priscilla en dan merk ik pas hoe moe ik ben. Voorzichtig maken we Chanelle, Alyssa en Lorenzo wakker en laten hun hun zusje zien. Ademloos kijken ze naar dit kleine wereldwondertje. Als ik zo rondkijk naar mijn vier kinderen verschijnt er een enorme glimlach op mijn gezicht.
Ik kijk met dezelfde glimlach Martijn aan en hij kijkt me al lachend terug. We weten het allebei..
Ons gezin is nu compleet..
Vier prachtige bijzondere kinderen.