Begin Maart 2004 kom ik erachter dat ik weer zwanger ben. De zwangerschapstest geeft een heel licht positief resultaat. Ik heb huilend naar de test gekeken omdat ik het gewoon niet kon geloven. Ons gezin voelt gewoon vol genoeg en ik weet niet of ik de zorg voor nog een kindje op me kan nemen.. Stel dat dit kindje ook een handicap heeft.. Het is net of het zo moet zijn want twee dagen later verlies ik ’s avonds na heftige krampen en hele erge buikpijn behoorlijk veel bloed en een dikke bloedprop.. Een vroege miskraam. Ik was bijna 7 wkn zwanger. Ik voel me op dat moment zo schuldig. Hoe kon ik dit kindje gevoelsmatig niet willen hebben. Achteraf besef ik dat ik er toch wel heel blij mee was.. Martijn en ik besluiten dat een van ons zich toch echt moet laten steriliseren en we maken een afspraak bij de Uroloog aangezien de ingreep voor een man minder ingrijpend is dan voor een vrouw.
In de periode van Lorenzo’s Chiari operatie (mei 2004) heb ik weer het gevoel dat ik zwanger ben.. Mijn broeken passen plots niet meer en mijn buik begint net als bij de andere zwangerschappen echt mega te worden. Daarnaast heb ik pijnlijke borsten en kan ik al huilen om een reclame spotje van toiletpapier.
Na een testje blijkt dat ik weer zwanger ben. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen die we genomen hebben. Martijn zou zich immers laten steriliseren omdat wij ons gezin groot genoeg vonden en mede omdat we al twee gehandicapte kinderen hebben, maar vanwege de wachtlijsten was hij nog niet aan de beurt. De miskraam zit mij nog vers in het geheugen maar aangezien ik al snel zo misselijk ben weet ik dat het wat dat betreft wel goed zit. Aan de ene kant zijn we geschrokken maar blij dat we er nog een kadootje bij krijgen, maar aan de andere kant is de onzettende grote angst dat dit kindje niet gezond is.
De angst is zo ontzettend groot dat ik het in eerste instantie aan niemand wil vertellen dat ik zwanger ben. Eerst maar alle testen afwachten of alles goed is. Helaas groei ik zo ontzettend snel en al snel is er eigenlijk geen verbergen meer aan. Toch proberen we het zo stil mogelijk te houden. Mijn zusje ontdekt bij toeval het busje foliumzuur en weet het dan al gelijk. Ze beloofd ons geheimhouding maar we vinden het wel prettig dat we het toch met iemand hebben kunnen delen.
K na het ontdekken ga ik de medische molen weer in van echo’s en de gevreesde tripletest. Ik laat de test uitvoeren op dinsdag en kan de hele week aan niets anders denken. Elke keer als de telefoon gaat ben ik doodsbang dat het het ziekenhuis is met slecht nieuws. Op vrijdag avond word Martijn gek van mij en we besluiten om samen met de kinderen even te gaan winkelen in Meppel. Als we thuiskomen knippert het lampje van het antwoord apparaat.. Het ziekenhuis, of ik contact met hun wil opnemen naar aanleiding van de triple test.
Ik ga volledig over de rooie omdat de geschiedenis van Lorenzo zich lijkt te herhalen. De hele nacht doe ik geen oog dicht en droom dat ik achter drie rolstoeltjes loop en nagekeken en gewezen word. Ik heb wel eens leuker gedroomd.
Op zaterdag morgen heb ik toch de telefoon maar gepakt en ik bel de afdeling gynaecologie. Ik krijg een assistent aan de telefoon en voordat ik mijn verhaal kan doen begin ik enorm te huilen. De arme man weet niet wat hij met me aanmoet en beloofd me terug te bellen zodra hij alle papieren bij elkaar gezocht heeft waarop de uitslagen staan van de tripletest. Binnen een kwartier hangt een andere gynaecoloog aan de telefoon. Ik begin van angst weer te huilen omdat ik weet dat zij de uitgebreide echo’s doet bij gehandicapte kinderen.
Ze verteld me dat het kindje helemaal gezond is.. ik moet het haar nog een keer laten herhalen voordat het tot me doordringt.
Ik leg beduusd de telefoon neer en Martijn kijkt me vragend aan. Ik spring bijna letterlijk om zijn nek en begin te joelen van blijdschap. Dit kindje is kerngezond volgens de tripletesten. De kans dat het Spina heeft is minimaal. We hangen de hele kamer vol met vlaggetjes, hangen de vlag buiten uit en eindelijk kunnen we vertellen dat we er weer een kindje bij krijgen. De reacties zijn niet altijd even positief. iedereen is wel blij voor ons maar toch reageren veruit de meesten best wel geschokt op het nieuws van onze nieuwe gezinsuitbreiding. Iets wat toch best een domper geeft op onze vreugde. Deels snappen we het ook wel, want laten we eerlijk zijn, voor ons was het ook een schok.
Ondanks ontzettende bekkenklachten en enorm veel vocht ( dankzij de prachtige maar snoeihete zomer van 2003) heb ik een grandioze zwangerschap. Ik geniet met volle teugen van de laatste keer zwanger zijn.. Want dat dit echt ons laatste kindje word staat vast. Als ik 30 weken zwanger ben is de sterilisatie van Martijn een feit en hoeven we ons geen zorgen meer te maken dat er nog een vijfde kindje komt.
Het is even schikken met alle kamers en er moet een andere auto komen maar verder zijn we helemaal klaar voor de komst van dit kindje. Stiekem hopen we op een jongetje omdat we dan echt verdeeld zijn qua “mannen” en “meiden” Maar als we bij de babyzaak snuffelen naar baby kleertjes zijn die baby jurkjes met bijpassende maillootjes ook zo ontzettend schattig.
Eigenlijk zijn we met beide blij.
We krijgen ontzettend veel echo’s tijdens deze zwangerschap. We worden in het ziekenhuis begeleid door een fantastische gynaecologe .. Dr. Z. Ze weet ons elke keer weer gerust te stellen tijdens de echo’s. Daarnaast loop ik voor de normale controles weer bij de verloskundige. Als ik rond de 34 weken zwanger ben begint mijn bloeddruk iets te stijgen en voel ik me vaak duizelig. Ik word extra in de gaten gehouden. Ik blijk af en toe weeën te hebben rond de vijf minuten die maar niet door willen zetten.
Op oudejaarsdag krijg ik enorme buikpijn om de vijf minuten. Weeën die ik echt weg moet puffen. We besluiten de verloskundige te bellen aangezien mijn bevallingen heel snel gaan. De verloskundige zit op dat moment net in bad en zij zegt dat tegen de tijd dat ze bij ons is we ook in het ziekenhuis in Zwolle kunnen zijn. Ze weigert gewoon weg om te komen (ze zat in bad) en we bellen daarop met het ziekenhuis in Zwolle.
We kunnen/moeten gelijk komen.. Martijn sjeest met 160 km per uur over de snelweg richting Zwolle. Daar aangekomen zakken de weeën heel langzaam weg. En worden we weer naar huis gestuurd. Ik neem me voor dat als ik weer weeën heb ik de verloskundige dus maar niet meer bel.. ze wil toch niet komen.