Ow wat was ik ziek die paasmorgen. Koorts maar vooral een stekende pijn in mijn buik. Eentje die je eigelijk niet kon negeren. Mannetje vertrouwde het niet en dwong me praktisch om even contact op te nemen met de huisarts. Ik mocht gelijk komen. Bij binnenkomst was ik gelijk aan de beurt en ik sjokte van de pijn stilletjes achter de dokter aan.
Hij besloot na een inleidend gesprekje om me eventjes te onderzoeken. Hij bleef maar drukken op mijn buik die toch wel soepel was volgens hem.. kon wel wezen maar het deed giga pijn. Aangezien de pijn flink doorstraalde naar rechts onderin mocht ik gelijk een gebouw verder richting eerste hulp.
Daar mocht ik bijna een uur wachten tot ik bloed mocht prikken. Auw.. ik leek de volgende dag een flinke junk en na nog ruim drie kwartier was ik eindelijk aan de beurt. Ik werd op een groen operatie kleed gelegd, moest mijn schoenen uittrekken en mocht niets meer eten of drinken. Er kwam een jonge assistent binnen die mij helemaal onderzocht. (waar zijn de “echte” artsen tegenwoordig?)
Na ruim 2 uur wachten op urine/bloed kweken en 2 echo’s van mijn buik bleek dat ik geen blindedarm onsteking had maar een dikke darm ontsteking en mocht ik met een kuurtje weer richting huis.
Martijn neemt nu groot gedeelte van de zorg over want voorlopig ben ik even niet in staat de zorg grotendeels op me te nemen.
Ik hoop dat je ondertussen al iets opgeknapt bent.
Liefs Corine.