Op het moment dat mijn weeën begonnen was Martijn niet thuis Nadat ik hem belde kwam hij als een speer naar huis. In de tussentijd dat Martijn naar huis kwam had ik de verloskundige al gebeld en die beloofde om half twaalf even te komen kijken. Als om half twaalf Marleen komt kijken en mij toucheert bleek ik 4 centimeter ontsluiting te hebben. Dat schoot voor mijn gevoel al lekker op maar volgens Marleen kon het nog wel even duren voordat onze kleine meid er was. Marleen kwam om half vier weer kijken en toen bleek ik zo’n zes centimeter ontsluiting te hebben..En enorme rugweeën. Marleen schatte dat de geboorte rond half twee ’s nachts zou zijn.
Om half acht riep ik naar Martijn, die eindelijk een broodje zat te eten, dat ik persweeën had. Volgens hem kon dit helemaal niet want de baby zou volgens hem nog lang niet komen en mijn vliezen waren ook nog niet gebroken. Ik schreeuwde dat ik toch echt persweeënhad en dat het voelde alsof het hoofdje naar buiten kwam. Martijn sjeesde de trap op naar boven en op het moment dat hij naast me staat breken met een enorme knal mijn vliezen. Op dat moment stapt Marleen net naar binnen en hoorde beneden nog de knal. Ik word in alle ijl van het toilet afgehaald en op bed gelegd. Tijdens het toucheren blijkt dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept en dat we naar het ziekenhuis moeten. Het vruchtwater blijkt zelfs donkerbruin te zijn dus het word echt een spoedritje.
Ik word aangekleed en de trap praktisch afgedragen naar de brancard. Al puffend word ik naar buiten gereden en in de ambulance geschoven. Al die tijd moet ik mijn persweeen tegenhouden. In het ziekenhuis aangekomen is ze er nog niet zomaar. Het hartslagje word in de gaten gehouden want bij elke wee daalt het behoorlijk. Er word besloten om mij een knip te geven en ik word verdoofd aan de linkerkant. Op het moment dat de gynaecoloog de knip wil gaan zetten scheur ik heel erg in aan de rechterkant. Daarop besluiten ze om toch maar de vacuüm pomp te pakken. Op dat moment heb ik geen persweeën meer en moet ik op eigen kracht de baby eruit persen. Dit gaat vrij moeizaam en ik voel vrij veel gewrik aan mijn onderkant. De gynaecoloog wil nog snel even toucheren en tijdens het toucheren voelt ze een verwijderde fontanel.. besloten word om toch de pomp scheef op het hoofdje van de baby te plaatsen en dan is na drie keer flink persen daar eindelijk onze kleine meid. En haar naam.. Chanelle Danielle.
Na de geboorte blijkt dat het beentje van Chanelle in een rare stand staat.. Het klapt naar voren in plaats van naar achteren. Ineens is er een kinderarts die Chanelle begint te onderzoeken. Ze krijgt wel een Apgar score van 9 en de tweede is een 10. Dit was een van de redenen waarom de bevalling maar niet wilde vlotten en achteraf hoor ik dat het een vreemde soort van stuitbevalling is geweest. Op dat moment kan me dat niets schelen en wil ik alleen maar Chanelle zien. Ik begin langzaam te denken dat mijn gevoel het toch bij het verkeerde eind had, dat alles toch goed is met mijn meisje en word heel langzaam blij.. Totdat er ineens dikke paniek is. Iedereen loopt ineens naar het kamertje waar Chanelle word onderzocht en ik lig daar alleen met mijn benen nog hoog in de beugels te wachten op de nageboorte die niet wil komen. Martijn komt dan huilend naar me toe lopen. Ik kijk hem aan en zeg heel kalm.. het is mis he.. Hij verteld me al huilend dat Chanelle een open ruggetje heeft en waarschijnlijk ook een waterhoofdje. Op dat moment klapte mijn wereld letterlijk even in elkaar.. Een open ruggetje. Ik had dus toch gelijk gehad, er was inderdaad iets mis met mijn meidje..
Dan komt de kinderarts met een klein bundeltje huilende baby in zijn armen naar ons toe.. Eindelijk mag ik Chanelle even bekijken terwijl ik gehecht word. Wat is ze mooi. Op dat moment neem ik een besluit. Ik zal vechten voor dit prachtige meisje.. Mijn dochtertje. Helaas mag ik haar maar heel even vasthouden en word ze meegenomen naar de kinderafdeling voor verdere onderzoeken. In de tussentijd dat Chanelle onderzocht word, word ik gehecht. Tijdens de bevalling heb ik een bijna totaal ruptuur en het hechten duurt dus nog wel een tijdje.. Al die tijd lig ik daar zonder baby en langzaam rollen de tranen uit mijn ooghoeken. De gynaecoloog feliciteert me niet. Ze hecht zwijgzaam, totdat ze plotseling zegt:”Je had ook geen foliumzuur geslikt”. De woorden dringen in eerste instantie niet zo tot mij door, maar later als ik in het onderzoekskamertje lig hameren die woorden door mijn hoofd. Het is mijn schuld.. dat is het enige waar ik aan kan denken. Er is geen arts in de buurt die ons uitlegt wat Chanelle exact heeft, wat er met haar gebeurt sterker nog.. we weten niet eens waar ze op dat moment eigenlijk is. Dan beginnen ook de andere vragen. Wat is precies een open ruggetje? Wat is een waterhoofdje? Is ze gehandicapt? Zal ze ooit leren lopen? Ze gaat toch niet dood? Pas dan komen bij mij pas goed de tranen…..
Chanelle wordt even bij ons binnengebracht en dan horen we dat ze binnen vijf minuten overgebracht word naar een ander ziekenhuis in Zwolle. Daar hebben ze een speciaal Spina Bifida Team. Mijn vader en zusje komen kort nadat Chanelle bij ons is gebracht het onderzoekskamertje binnen.. Wat ben ik op dat moment blij dat ze er zijn. We bellen de ouders van Martijn en adviseren hun om naar het ziekenhuis te komen. Zij komen binnen 15 minuten binnenstappen en kunnen Chanelle nog net even bewonderen voordat ze met de babylance word overgebracht. Gelukkig is daar ook een kamer voor mij vrij en kan ik er na een half uurtje ook achteraan. In Zwolle duurt het nog ruim 3,5 uur voordat ik Chanelle dan eindelijk eens goed kan en mag bekijken. Ze ligt in een couveuse, maar gelukkig mogen we haar dan even goed vasthouden en knuffelen. Wat is ze ontzettend mooi. Zwarte heldere oogjes, een bos met zwarte krullen. Ik ben zo trots .. maar ook zo verdrietig.. Wat staat ons allemaal nog te wachten.