Vrijdag 19 oktober werd Chanelle plotseling ziek op school. Martijn heeft haar opgehaald omdat ik aan het werk was. (Ik werk al enige tijd met veel plezier als callcenter medewerkster zeer dicht in de buurt.) Chanelle lag al een tijdje op de bank en was erg suffig. Tijdens mijn pauze belde ik naar huis om te overleggen of er contact met de huisarts was geweest en of ik iets kon doen/regelen. Terwijl ik Martijn aan de telefoon heb krijgt Chanelle plotseling een epileptische aanval. Iets wat ze nog niet eerder heeft gehad. Je kunt je voorstellen dat de paniek ineens toesloeg bij Martijn. Hij verbrak gelijk de verbinding en ik blijf nogal beduusd achter. Vijf minuten later bel ik terug en hoor dat Martijn gelijk 112 heeft gebeld.
Ik bedenk me geen moment en ren naar boven, waar ik gelijk mijn spullen bij elkaar graai en mijn teamleiders inlicht. Ze reageren een beetje lauw (waarschijnlijk omdat ik op dat moment zelf ook nog vrij rustig ben) maar uiteraard mag ik gelijk gaan waarop een lieve collega (en goede vriend) me naar huis brengt. In de auto op weg naar huis horen we de ambulance al in de verte. Terwijl ik naar binnen kom rennen zit Chanelle totaal versuft op de bank en tegelijkertijd horen we de ambulance de straat in rijden met alle toeters en bellen. Ik ren weer naar buiten en loods de mannen van de ambulance bezorgd naar binnen met brancard en al.
Het ambulance personeel vertrouwt het niet, adviseert ons een tas in te pakken en ondertussen word Chanelle klaar gemaakt voor vervoer terwijl zij eerst nog proberen een infuus te prikken. Dit lukt niet en ze besluiten direct te gaan. Ik kan nog net mijn tas grijpen, de lader van de telefoon en een flesje water en ren met de ambulance medewerkers naar buiten en duik de ambulance in.
Binnen tien minuten staan we in het ziekenhuis. De rit was letterlijk met alle toeters en bellen. Op de eerste hulp staat de kinderarts al klaar en Chanelle word gelijk onderzocht. Op het eerste oog lijkt alles gelukkig weer mee te vallen maar tijdens een foto van haar hoofd word ze ineens heel agressief. Aangezien Chanelle normaal alles gelaten over zich heen laat komen vind ik dit een beetje vreemd.
Na een CT scan komen we weer op de kamer waar de kinderarts aangeeft dat de CT scan en de foto’s geen disfunctie aangeven. Hij wil toch even overleggen met de Neurochirurg en vertrekt weer om de neurochirurg te bellen. Even later komt de neurochirurg rustig binnen, overziet de situatie en verteld tussen neus en lippen door dat er geopereerd moet worden. Toch een Disfunctie van haar drain. Ik vraag hem nog of de operatie kan gebeuren in Nijmegen maar dat vind hij onverstandig vanwege de epileptische aanvallen. Samen met de verpleegkundige loopt hij naar de verpleegpost om alles te gaan regelen. De verpleegkundige geeft mij nog gauw een operatie shirtje. Ik trek Chanelle haar kleren uit, althans ik wil dit proberen of Chanelle begint te shaken in bed. Haar ogen draaien weg en ze stuitert het bed door. Ik ren naar de zusterpost waarop 2 verpleegkundigen met mij mee terug rennen naar de kamer waar Chanelle nog steeds ligt te stuiteren op bed. Ik blijf er wonderwel vrij rustig onder.
Binnen 5 minuten is Chanelle klaar voor de OK. We knippen letterlijk haar kleren van haar lijf en trekken haar het operatie shirtje aan. En dan gaat het hardlopend naar de OK. Op het moment dat de verpleegkundigen rennen en ik zelfs de kinderarts zie trekken aan het bed en Chanelle weer begint te shaken begin ik ineens de ernst van de situatie in te zien. Dit is niet goed.. helemaal niet goed.
Op de operatie kamer worden we na een -zeer korte- intake gelijk naar de operatie kamer gebracht. Het infuus wordt snel geprikt en ik mag Chanelle nog een kus geven en ze gaat gelijk de O.K. op. En dan loop ik terug naar de gang. De zuster vertrekt weer naar de afdeling en ik.. ik begin ineens te shaken en loop huilend naar buiten. Ik maak me ongerust en bedenk me ineens dat Martijn nog van niets weet. Ik bel hem gelijk en uiteraard schrikt hij ook heel erg en besluit zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen.
Ik besluit ook mijn teamleiders te bellen wat er precies gebeurd is en de teamleider die ik asn de telefoon krijg geeft aan dat ze niet doorhadden dat de situatie zo ernstig was. Uiteraard kan ik gewoon in het ziekenhuis blijven en we zien wel hoe dit opgelost word. Dat is een fijne gedachte. Daarna blijft het wachten tot de operatie klaar is. Deze operatie duurt langer als gepland. Ruim 3 uur zijn ze bezig. Als Martijn in het ziekenhuis arriveert mogen we al snel de verkoever kamer op.. Martijn als eerste. Ik schrik als ik even later ook even bij haar mag. Haar prachtige haar afgeschoren maar ze heeft al weer praatjes ondanks de pijn. Zelf heeft ze geen idee wat er is gebeurd en vraagt de daarop volgende dagen om de tien minuten wat er is gebeurd.
Gelukkig knapt ze snel op en mag ze met twee dagen weer naar huis…